22.3.17

«Oficio misa todos os domingos» «Sempre houbo mulleres con vocación de cura, eu son unha delas»


  Cristina  Moreira , Imagen:

"A coruñesa Christina Moreira é a única española que foi ordenada presbítera. Aínda que logo a Igrexa excomungouna, ela defende o seu dereito a celebrar a eucaristía. 

-¿Vostede oficia misa? 

-Si, eu oficio misa todos os domingos na comunidade Home Novo, que fundou Manuel Espiña. Está na praza de Recife. 

-Pero non pode facelo, porque o dereito canónico impídello. 

-Si, eles déixanme. Teño boa paz coa Igrexa oficial. As mulleres presbíteras estamos na marxe, pero somos casa común. Non queremos saír da nosa igrexa. 

-Ben, exactamente dentro da casa non están. 

-Non. Estamos no xardín. Pero non marchamos da casa. 

- ¿E da a comuñón, casa e oficia funerais tamén? 

-Todos os sacramentos que pode dar un crego. Eucaristía, confesión, matrimonio... 

-¿Xa casou a alguén? 

-¡Non, pero estaría ben! Levo pouco tempo. 

-¿Que se pon para celebrar? 

-Para celebrar, estola. Se hai unha ocasión importante: alba, casulla e estola. Pero pola rúa non.
-¿Por que razón? 

-¿En España ve vostede aos curas que anden así? 

-Con colariño, si. 

-Pero iso é un sinal de identidade que non vai moito comigo. Cando me ordenei, unha compañeira que é pastora en Suecia regaloume unha camisa rosa con colariño, coa mensaxe «Nunca te avergoñes do que es, e amósao». Se cadra un día a saco a ver que pasa. 

-¿Cando soubo vostede que quería ser cura? 

-Hai un momento crucial na miña vida no que tomei conciencia de que quería ser apóstola con todas as da lei: partir o pan, bendicir, orar coa comunidade... E iso na nosa tradición significa ser cura.

-¿Cura ou sacerdotisa? 

-Eu son cura, por favor. Sacerdotisas, as de Venus. A palabra técnica é presbítera. Tamén gústame servidora, apóstola... Mellor cura. 

-Pero vostede non é cura. 

-Si, o son. Oficialmente, as mulleres non podemos ser curas, non se nos autoriza. Pero é unha inxustiza. Non hai argumentos teolóxicos que o sosteñan, só de tipo tradicional e patriarcal. Houbo uns bispos católicos que estiveron de acordo con iso e ordenaron ás primeiras mulleres no Danubio. 

-¿E a vostede? 

-Eu tamén. No presbiterado cumpro dous anos. 

-E logo a excomungaron. 

-Eu non estou excomungada na medida en que teño unha comunidade coa que comulgo todos os domingos. Hoxe en día, a excomuñón non ten valor ningún. 

-¿Que significa para vostede? 

-É un anacronismo. ¿Como vou aceptar un castigo si eu considero que non fixen nada malo?

«Non somos unha seita. Queremos contarlle ao papa o que estamos facendo»

Christina Moreira pertence a un colectivo que promove a igualdade de dereitos entre homes e mulleres ante Deus. 

-¿Que lle din os curas de aquí? 

-Aínda non recibín de ningún crego de Galicia a comunicación de que o que estou facendo está mal. Os que si falan comigo estanme aplaudindo. Igual non dan o paso en público. 

-Vostede foi ata o Vaticano. 

-Si, para entregar un prego pedíndolle ao papa que nos recibira. Esa vez non puido ser, pero segue en pé a proposta. Nós queremos contarlle ao papa Francisco o que estamos facendo. Non somos unha seita. Estamos na Igrexa católica, apostólica e romana. As nosas comunidades funcionan. A xente é feliz e atopa unha palabra que lle vale. 

-¿Considéranse pioneiras? 

-Si. As mulleres non temos que pedir permiso. Temos que ser o que somos e selo por camiños que se nos abren e que son posibles, aínda que non sexan legais. Como fixeron as sufraxistas, como fixeron as primeiras que divorciaron sen que houbese divorcio. A historia do mundo faise así. 

-¿É obxección de conciencia?

-Si, obxectamos. Non podo apoiar ser cristiá de segunda categoría, coa miña conciencia non vai e coa mensaxe de Xesús, tampouco. Señores, bautizáronos coa mesma auga que aos rapaces. Somos fillas de Deus, non sobriñas nin curmáns. Sempre houbo mulleres con vocación de cura. Eu son unha delas. 

-¿Non lle parece raro ser a única española na súa posición? 

-Hai moitas mulleres en España que quixeran ser curas, pero non dan o paso. Hai moito respecto pola norma e moito medo polo traballo ou a familia. 

-¿A súa familia que di? 

-Meu home é o meu maior sostén."                      (Loreto Silvoso, La Voz, 12/03/17)

No hay comentarios: